“เ ที่ ย ว อ ะ ไ ร กั น นั ก หนา”

เป็นประโยคที่คุณแม่(ชี)บ่นเวลาหนึ่งโทรไปบอกว่าจะไปเที่ยว(อีกแล้ว)นะ
เมื่อก่อนจะไปเที่ยวไหนต้องโทรบอกคุณแม่ชีก่อน จะได้รู้ว่าช่วงนั้นไม่อยู่เมืองไทย เผื่อโทรหาไม่ติดหรือมีเหตุใด แต่พอโดนถามแบบนี้บ่อยๆหลังๆไม่บอกแล้ว ดูท่านไม่ค่อยอยากให้ไปเที่ยวบ่อยๆ สงสัยแอบเสียดายสตางค์นั่นเอง ท่านเคยบอกว่า ถึงจะไปมารอบโลกแต่มันหาใช่สิ่งใดไม่ สุดท้ายคือไม่มีอะไร สอนธรรมะแต่ลูกสาวกิเลสหนา ยังคงเที่ยวต่อไป
มีสองเรื่องที่คุณแม่ชีแอบบ่น คือ เรื่องเรียน หนึ่งเรียนอยู่นั่นแหละ ไม่จบไม่สิ้น นับเฉพาะเวลาเรียนในสาขาวิชาชีพอย่างเดียว หนึ่งใช้เเวลาเรียนถึง 12 ปี ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็เรียนนานกว่าวิชาชีพอื่น จบออกมาที่บ้านดีใจมากจะได้ทำงานเสียที ทำงานได้แค่สองปี ไปเรียนอีกแระ จนที่บ้านสงสัยว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียน
….ตอนนี้พอแล้วค่ะเรื่องเรียน…
เหลือเรื่องเดียวยังไม่เลิก คือ “เที่ยว”

มันน่าตื่นเต้นนะคะที่เราจะได้ไปสถานที่ที่เราไม่เคยเห็น ได้สัมผัสวัฒนธรรมที่เราไม่รู้จัก เหมือนได้เปิดโลกใบใหม่ แต่เราต้องเปิดใจรับมันด้วยน้า การได้รับรู้หรือเรียนรู้อะไรใหม่ๆมันสนุกดี
ส่วนการเที่ยวแบบพักผ่อนนอนสวยๆที่โรงแรมจึงไม่ใช่แนวที่ชอบนัก แต่ก็มีบ้างบางทริป ส่วนใหญ่เป็นทริปในประเทศและไปกับครอบครัวที่การเลี้ยงหลานคือการผจญภัย!
ทริป ตปท หนึ่งค่อนข้างลุย แต่ไม่ถึงกับถึกมากก นอนโฮสเทลเป็นประจำ ตกรถ ตกเครื่อง นอนสนามบินก็เคยมาแล้ว
ตอนนี้กำลังสนใจเรื่องกินในทริปมากขึ้น เมื่อก่อนเน้นเที่ยว กินเอาไว้ทีหลัง บางครั้งกินไปเดินเที่ยวไปก็มี หลังๆหันมาทำการบ้านเรื่องกินเพิ่ม สนุกไปอีกแบบนะคะ ได้ส่องวัฒธรรมเค้าผ่านอาหารด้วย

ไม่ได้ดัดจริตนะ ในประเทศก็เที่ยวค่า ไปอยู่เรื่อยๆ เพียงแต่ไม่ได้ลงบล็อกทุกทริป ทริป ตปท เองยังลงบล็อกไม่ครบเลยค่ะ เอื้อก
สมัยก่อนลางานยากมาก เพราะงานที่ทำห้ามป่วย ห้ามลา ห้ามตาย มีวันหยุดไม่เหมือนคนอื่นๆ (งานอะไรเนี่ย ดูไม่น่าทำเลยเนะ ) กว่าจะหาวันลาได้ปีนึงแค่ครั้งเดียวหรือ 2 ครั้ง เลยขอเป็นทริป ตปท
แต่เดี๋ยวนี้ชีวิตเปลี่ยนไป ตั้งแต่ใช้….. ไม่ใช่แระ ทำงานน้อยลง มีเวลาว่างเยอะขึ้น แต่หนึ่งจะเลี่ยงการเที่ยวในประเทศช่วงวันหยุดยาว เพราะคนเยอะ รถเยอะ ปวดเฮด

ทำงานสิค้า แม้จะเคยฝันหวานว่านั่งหายใจเข้าออกเป็นทองโดยไม่ต้องทำงาน แต่ชีวิตจริงคือ หนึ่งก็เป็นมนุษย์ขายแรงงาน มิได้คาบช้อนใดๆมาเกิด แถมหนักกว่าอีกคือ ไม่มีเงินเดือนนะฮ้า หมายความว่า ไม่ทำงาน=มิได้เบี้ย
เวลาไปเที่ยวก็ต้องโบกมือลารายได้ช่วงนัันด้วย แต่ก็รักที่จะไป เราหาเงินมาใช้แต่ไม่ควรให้เงินเป็นนายเราใช่ไหมคะ หาเหตุผลต่างๆนานาเพราะถึงอย่างไรก็ยังอยากไปเที่ยวอยู่ดี
จริงๆแล้วไม่ได้มีอะไรมาก มันเป็นเรื่องของ”การวางแผน” ความกล้าที่จะ”จ่าย” บวกกับ “passion” ที่จะไปเที่ยวนั่นเอง มิเกี่ยวกับฐานะหรือมีเงินมากน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่ก็ยอมรับนะว่าถ้ามีเงินเยอะก็ไปเที่ยวได้เยอะเนอะ อิอิ

“เ ที่ ย ว เ ย อ ะ จ ริ ง น ะ”

ก็เยอะเหมือนกัน แต่สาบานได้ว่าไม่เยอะที่สุดนะ หนึ่งมีเพื่อนเที่ยวเยอะกว่าหนึ่งอีก ป่านนี้ 80 ประเทศไปแล้วมั้ง แบบหนึ่งเรียกว่าเบาๆ อิอิ เคยนับว่าไปมากี่ประเทศแล้ว แต่ก็จำไม่ได้ แต่ที่จำได้คือ ไปมาครบทุกทวีปแล้ว เย้ๆๆ
หนึ่งไปเที่ยวทางยุโรปน้อยมาก อาจจะเพราะเห็นคนไปบ่อย เห็นรูปบ่อยจนความอยากเที่ยวมันลดลง พอถึงเวลาเลยไปเที่ยวที่อื่นซะงั้น
หลังๆรู้สึกว่า รูปแบบการเที่ยวเปลี่ยนไปนิดหน่อย ยังชอบเที่ยวเอง แต่ช้าลง ความกะตือรือล้นลดลงไปบ้าง อาจจะด้วยเหตุผลหลายอย่าง ส่วนนึงคงเพราะ สว แน่ๆ แป่ว โทษอายุ
แต่ถึงยังไงก็รักการเดินทางและการท่องเที่ยวอยู่น้า
และยังคงมีบันทึกการเดินทางมาลงบล็อกอยู่เรื่อยๆจนกว่าจะเบื่อกันไปข้างนึง

ปล. 1) รูปมีพองบ้างยุบบ้าง แตกต่างกันไปตามสถานะทางการเงิน

2) เสื้อผ้าที่ใส่ไปเที่ยว ดูแล้วก็ซ้ำไปซ้ำมา เพราะมีชุดที่ใส่เที่ยวชุดเดิมๆ จัดกระเป๋าทีไรก็หยิบแต่ตัวเดิม เราเที่ยวไม่เน้นสวย เพราะเชื่อว่าคนจะงาม งามที่ใจ ใช่ใบหน้า 55555